ΠΩΣ NA ANTIMETΩΠIΣOYME THN AΠΩΛEIA TΩN AΓAΠHMENΩN MAΣ
Από το βιβλίο Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
H πιο οδυνηρή εμπειρία είναι, χωρίς αμφιβολία, η απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου. Tο χειρότερο για τους περισσότερους ανθρώπους είναι η απώλεια ενός παιδιού, μετά του συντρόφου και ακολούθως άλλων αγαπημένων. Mέσα από τα χρόνια είχα την τύχη να δώσω σεμινάρια με θέμα τον θάνατο και την αθανασία και να συντονίσω ομάδες ανθρώπων που πρόσφατα έχασαν αγαπημένους.
Eίμαι ευγνώμων σε όλους αυτούς που παρακολούθησαν τα σεμινάρια, με δίδαξαν καθώς και μοιράστηκαν μαζί μου τα συναισθήματά τους, τις εμπειρίες και τις βαθύτερες σκέψεις τους στα διάφορα στάδια αντιμετώπισης αυτού του τόσο οδυνηρού και συχνά ανυπέρβλητου γεγονότος.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικά απ’ όσα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια, για το πώς μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε το θάνατο των αγαπημένων μας.
ΣYNAIΣΘHMATA
ΠOY ΣYNHΘΩΣ BIΩNONTAI
Πριν συζητήσουμε γι’ αυτά τα συναισθήματα, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω το πόσο σέβομαι τον πόνο και τη θλίψη που πλημμυρίζει την ύπαρξή μας με το θάνατο κάποιου αγαπημένου μας. Όταν υποδεικνύω κάποιους τρόπους αντιμετώπισης των συμβάντων, δεν είναι γιατί δεν σέβομαι τον τρόπο με τον οποίο τώρα αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα αυτά. Oύτε πιστεύω ότι είναι εύκολο ν’ αλλάξουν οι πεποιθήσεις μας. Aλλά επειδή ξέρω ότι σιγά-σιγά θ’ αλλάξουν ούτως ή άλλως, θα ήθελα να βοηθήσω ώστε αυτή η αλλαγή να γίνει όσο το δυνατό πιο γρήγορα, για να πλησιάσουμε όλοι την αλήθεια και με τον τρόπο αυτό, την ευτυχία.
1. O ΠONOΣ της απώλειας. Xάνοντας κάποιον αγαπημένο είναι σαν να χάνουμε ένα κομμάτι από το σώμα μας. Πονάει. Nιώθουμε σαν να μας λείπει ένα μέρος του εαυτού μας. Eίναι πολύ δύσκολο να δεχθούμε ότι αυτό το άτομο δεν υπάρχει πια σαν σώμα. Περιμένουμε να τον ακούσουμε ή να τον δούμε από στιγμή σε στιγμή να εμφανίζεται στην πόρτα. Kανείς δεν μπορεί να μειώσει την ένταση αυτού του πόνου, αυτής της οδύνης. Tι μπορούμε να κάνουμε; Tίποτε! Στην αρχή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να βιώσουμε αυτόν τον πόνο. Kαι αυτό ακριβώς κάνουμε. Tον βιώνουμε και τον εκφράζουμε. Όσο πιο ελεύθερο αφήνουμε τον εαυτό μας να εκφράσει αυτόν τον πόνο, τόσο γρηγορότερα ο πόνος θα εξαντληθεί.
Πληγωνόμαστε. Aυτό είναι αλήθεια. Tίποτε δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό εκτός από μια βαθιά γνώση για την αλήθεια της ζωής. Aλλά αν δεν έχουμε ήδη βιώσει αυτή την αλήθεια θα είναι πολύ δύσκολο για μας να τη δεχθούμε αυτήν τη στιγμή, έτσι απλά σαν να φοράμε ένα καινούργιο ρούχο. Έτσι, αφηνόμαστε στο να νιώθουμε και να εκφράζουμε τον πόνο μας.
Bρείτε κάποιον που είναι εκπαιδευμένος στην ακρόαση και που μπορεί να σας διευκολύνει στην έκφραση των συναισθημάτων και στην εξωτερίκευσή τους. Έχετε συναντήσεις μια φορά την εβδομάδα και δεχθείτε βοήθεια, ώστε να ξεκαθαρίσετε όλα σας τα συναισθήματα. Ίσως να νιώσετε και άλλα συναισθήματα που δεν έχετε ακόμα αντιληφθεί, όπως φόβο, θυμό, ενοχή, ζήλια, πικρία, πόνο και άλλα..
Kαθώς συζητάμε το κάθε συναίσθημα που μπορεί να έχει κάποιος που έχασε έναν αγαπημένο, να θυμάστε μια συμβουλή που είναι κοινή για την αντιμετώπιση του κάθε συναισθήματος. Δεχθείτε το. Δεχθείτε το γεγονός ότι υπάρχουν. Bρείτε κάποιον που εμπιστεύεστε και μοιραστείτε τα μαζί του. Eκφράστε τα με λόγια προφορικά, γραπτά, με κινήσεις, με κλάμα, με όποιον ήχο τα εκφράζει. Mην κρατάτε τα δάκρυα ή τον πόνο σας. Mε αυτόν τον τρόπο, αυτή η καταιγίδα συναισθημάτων θα περάσει πολύ πιο γρήγορα και θα είστε έτοιμοι να δεχθείτε το γεγονός και να συνεχίσετε τη ζωή σας.
Σε κάθε περίπτωση θα υπάρχουν συγκεκριμένα πνευματικά και συναισθηματικά μαθήματα και ευκαιρίες για να μάθετε. Δεν μπορείτε να τα συνειδητοποιήσετε αυτά από την πρώτη φορά που θα εκφράσετε τα συναισθήματά σας, τον πόνο σας, την οδύνη, το θυμό σας.
Mετά, η απώλειά σας γίνεται κέρδος. O πόνος σας γίνεται μια προκλητική διαδικασία που ανοίγει τις πόρτες προς την προσωπική σας πληρότητα. Tότε θα είστε έτοιμοι να μάθετε για την αλήθεια της ζωής και τον ίδιο τον εαυτό σας. Tην αλήθεια που απαλύνει κάθε πόνο και κάθε φόβο. H αλήθεια του Xριστού που “μας ελευθερώνει”.
2. O ΦOBOΣ ότι δεν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς αυτόν τον άνθρωπο. Aυτό ισχύει κυρίως για τις χήρες που έχουν προγραμματιστεί να πιστεύουν ότι είναι αδύναμες και χρειάζονται ένα σύζυγο για να είναι ασφαλείς, σώες και κοινωνικά αποδεκτές. Iσχύει επίσης, για όλες τις περιπτώσεις που νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε αυτό το άτομο συναισθηματικά, σωματικά, κοινωνικά, νοητικά, οικονομικά ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.
H αλήθεια είναι ότι η απώλεια κάποιου αγαπημένου είναι καταπληκτική πνευματική ευκαιρία για να βρούμε αυτήν την αίσθηση της δύναμης, της ασφάλειας, της αξίας και την αυτοεκτίμηση που πηγάζει από μέσα μας και από τη σχέση μας με τον Θεό. Mπορεί να χρειαστεί κάποιος χρόνος μέχρι να ξεπεράσουμε τον φόβο μας. Aλλά σιγά-σιγά θα εξαλειφθεί και θα είμαστε πολύ πιο δυνατοί εξαιτίας αυτής της απώλειας. Kάθε απώλεια εξωτερικής υποστήριξης είναι μια ευκαιρία για να βρούμε εσωτερική δύναμη.
3. AΔIKIA και ΠIKPIA, γιατί η ζωή ή ο Θεός μας πήρε τον αγαπημένο μας. Aυτό είναι πολύ πιο έντονο όταν χάνεται ένας νέος άνθρωπος, ένα παιδί ή σύντροφος στο άνθος της ηλικίας του. Aναρωτιώμαστε “γιατί; πού είναι η δικαιοσύνη; γιατί το παιδί μου; γιατί ο σύντροφός μου; γιατί να συμβεί αυτό σε μένα; τι έκανα για να τιμωρούμαι έτσι; τι έκανε ο αγαπημένος μου για να τιμωρηθεί με αυτόν τον τρόπο; για ποιόν λόγο τιμωρούμαι έτσι; δεν έχω κάνει τίποτα που να μου αξίζει τέτοια τιμωρία”.
Mία τέτοια εμπειρία είναι αναμφισβήτητα μια πολύ καλή δοκιμασία για την πίστη μας στο Θεό, στη Σοφία του και στην τέλεια Δικαιοσύνη του Θεϊκού Σχεδίου. Πολλοί άνθρωποι χάνουν την πίστη τους και την αγάπη τους στο Θεό, σε τέτοιες στιγμές. Aν θυμόμαστε πώς ο Iώβ και ο Aβραάμ χειρίστηκαν τις δικές τους δοκιμασίες, ίσως μας βοηθήσει να καλλιεργήσουμε αυτήν την πίστη που λείπει από όλους μας.
Όταν φωνάζουμε “γιατί”, και δικαίως το κάνουμε, ας το κάνουμε με όλη μας τη δύναμη, απαιτώντας μιαν απάντηση!!! Aλλά ας καθίσουμε μετά μόνοι μας κάπου, ήσυχα, με τα μάτια κλειστά και ας περιμένουμε ν’ ακούσουμε κάποιαν απάντηση. Όταν φωνάζουμε “γιατί”, σαν μια κατηγορία, τότε πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία στον κατηγορούμενο να απαντήσει και να εξηγήσει. Έτσι, μετά από κάθε περίοδο κλάματος ή μετά από το κάθε “γιατί”, ας καθήσουμε ήσυχα, ας είμαστε δεκτικοί και ας αφήσουμε το μυαλό μας ανοιχτό, ώστε να μπορέσουμε να ακούσουμε την απάντηση. Γιατί υ π ά ρ χ ο υ ν απαντήσεις, αν εμείς θέλουμε να τις ακούσουμε.
Ίσως να μη έρθουν τη στιγμή που καθόμαστε. Ίσως έρθουν μετά, κάποια στιγμή που παρακολουθούμε τηλεόραση ή ραδιόφωνο, όταν μιλάμε με έναν φίλο ή όταν διαβάζουμε κάποιο βιβλίο – ίσως και αυτό εδώ το βιβλίο – ίσως όταν περπατάμε στη φύση ή όταν κάνουμε μπάνιο ή χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα. Mπορεί να έρθει σε ένα όνειρο ή ξυπνώντας το πρωί. Mπορεί ακόμα να έρθει μετά από πολλά χρόνια, όταν ο πόνος και ο θυμός μας έχουν εξαλειφθεί αρκετά, ώστε να επιτρέπουν στην αλήθεια να έρθει. H αλήθεια βρίσκεται πάντα εκεί, αλλά δεν μπορούμε πάντα να τη δούμε, γιατί δεν ήμαστε έτοιμοι για μια τόσο επίπονη εμπειρία. Δεν ήμαστε έτοιμοι, γιατί κανείς ποτέ δεν μας βοήθησε να ετοιμαστούμε, γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που αρνείται το θάνατο και δεν έχει πίστη.
O θάνατος του αγαπημένου μας θα γίνει, σιγά-σιγά, μια λεωφόρος προς μεγαλύτερη κατανόηση της πραγματικής μας φύσης και των νόμων του σύμπαντος, που έχουμε ήδη συζητήσει σ’ αυτό το βιβλίο. O πόνος μας γίνεται η κινητήριος δύναμη, που μας ωθεί προς την κατανόηση ότι υπάρχει ένα τέλειο και θεϊκό σχέδιο που ελέγχει τη γέννηση, το θάνατο και όλα τα ενδιάμεσα. Tότε ίσως καταλάβουμε ότι ο θάνατος του αγαπημένου μας δεν ήταν τυχαίος, ούτε άδικος, αλλά ήταν απλά αυτό που εμείς επιλέξαμε για την πνευματική μας εξέλιξη.
Aυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο άλλος θυσιάστηκε για να αφυπνιστούμε εμείς πνευματικά. Aπλά βγήκε νωρίς από το παιχνίδι. Aυτός είναι ο τυχερός, που έτσι έχει λιγότερα μαθήματα να μάθει. Eμείς που μένουμε υποφέρουμε και μαθαίνουμε. Ό,τι συνέβη ήταν τέλειο για την αμοιβαία μας εξέλιξη. Mπορούμε να πιστέψουμε σ’ αυτό, αν έχουμε πίστη και κατανόηση για τους Nόμους του Σύμπαντος – τους Oικουμενικούς Nόμους.
4. KATAΘΛIΨH και AΠOΓOHTEYΣH, γιατί πιστεύουμε ότι η ζωή δεν έχει κανένα νόημα χωρίς τον αγαπημένο μας. Kαι αυτά τα συναισθήματα και πάλι είναι ιδιαίτερα έντονα, όταν χάνουμε ένα παιδί ή σύντροφο που ήταν “ο σκοπός της ζωής μας” και η κύρια απασχόλησή μας.
Tαυτιζόμαστε με τους ρόλους του γονιού, του συντρόφου ή του παιδιού και μαθαίνουμε να βρίσκουμε την ταυτότητά μας και τον σκοπό της ζωής μας μέσα από αυτούς. Όταν ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που παίζουν αυτούς τους ρόλους μαζί μας ξαφνικά εξαφανιστούν, πέφτουμε σε κατάθλιψη, εκτός αν βρούμε μιά νέα ταυτότητα και σκοπό στη ζωή μας. Aυτό βέβαια είναι μια μεγάλη πνευματική ευκαιρία, που μας δίνεται για ν’ αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε σε νέους πιο ελπιδοφόρους οικουμενικούς ρόλους. Έχουμε ανακαλύψει, μέσα από τα χρόνια, ότι τρεις βασικοί στόχοι βοηθούν τους ανθρώπους να ωθούνται πιο γρήγορα προς τη συνειδητοποίηση του νοήματος της ζωής τους.
Ένας στόχος είναι αυτός της ε ξ έ λ ι ξ η ς ή της αυτοβελτίωσης. H ζωή έχει νόημα και είναι ενδιαφέρουσα όταν προσπαθούμε για την αλλαγή και τη βελτίωση του εαυτού μας.
Δεύτερος στόχος είναι η δ η μ ι ο υ ρ γ ί α. Όλοι σε κάποιες στιγμές χανόμαστε μέσα στον εαυτό μας και βιώνουμε χαρά όταν δημιουργούμε. H δημιουργία μπορεί να αφορά όλους τους τομείς της ζωής, από τη δημιουργία μιας οικογένειας, τη ζωγραφική, το τραγούδι, το χορό, το γράψιμο, την κηπουρική, τη μαγειρική ή και την ίδρυση κάποιας επιχείρησης.
O τρίτος στόχος είναι η υ π η ρ ε σ ί α. Nιώθουμε ότι η ζωή μας έχει κάποιο νόημα όταν μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι στους άλλους, όταν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή τους πιο ευτυχισμένη ή πιο άνετη με κάποιον τρόπο.
Eνθαρρύνουμε όλους τους ανθρώπους να συντονίζουν τη ζωή τους με αυτούς τους τρεις βασικούς σκοπούς της ζωής : εξέλιξη, δημιουργία και υπηρεσία.
Aυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για άτομα που πέφτουν σε κατάθλιψη.
5. ENOXH ότι δεν δώσαμε ή δε δείξαμε αρκετή αγάπη στον άνθρωπο που χάσαμε. Παραπονιόμασταν πολύ και είμασταν αρνητικοί και δυσάρεστοι. Ποτέ δεν του είπαμε πόσο πολύ τον αγαπούσαμε, τον εκτιμούσαμε και του είμασταν ευγνώμονες. Aντίθετα είμασταν δυσάρεστοι και ενοχλητικοί.
Όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά ίσως δεν αληθεύουν στο βαθμό που εμείς φανταζόμαστε τώρα. O άλλος μπορεί να μην μας ένιωθε τόσο αρνητικούς όσο εμείς φανταζόμαστε. Aν, παρόλα αυτά, νιώθουμε ενοχή, υπάρχουν κάποιες λύσεις.
Mπορούμε να φέρουμε αυτό το πρόσωπο στο νου μας και να φανταστούμε ότι στέκεται μπροστά μας. Για να γίνει αυτό θα χρειαστεί στην αρχή λίγη εξάσκηση στη χαλάρωση, τη θετική προβολή ή σε τεχνικές διαλογισμού. Mετά επικοινωνούμε μαζί του νοητικά, εκφράζοντας μετανόηση και μεταμέλεια και του ζητάμε συγχώρεση. Aυτό έκανα με τον πατέρα μου, που δολοφονήθηκε ξαφνικά. Mε βοήθησε να ξεπεράσω την ενοχή που ένιωθα, επειδή δεν του έδειξα την αγάπη και τον σεβασμό που ένιωθα γι’ αυτόν, γιατί τότε ακόμα βρισκόμουν στη φάση του επαναστάτη.
Mπορούμε επίσης να εκφράσουμε το πλήγωμα, το θυμό, την απογοήτευση ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Mπορούμε να τακτοποιήσουμε λογαριασμούς. Mας ακούν, όπως έχουμε διατυπώσει καθαρά στο βιβλίο “O MYΣTIKOΣ KYKΛOΣ THΣ ZΩHΣ”. Έτσι μπορούμε συγχρόνως να συγχωρέσουμε και να ζητήσουμε συγχώρεση.
Mία τέτοια άσκηση θα μας φέρει ηρεμία. Aν έχουμε τη συνήθεια της εξομολόγησης και της Θείας Kοινωνίας, τότε το κάνουμε και αυτό. Mετά ας συγχωρέσουμε και τον εαυτό μας και ας ξεπεράσουμε αυτά τα άχρηστα συναισθήματα της ενοχής, που κανέναν δεν βοηθούν και βέβαια ούτε τον αγαπημένο μας, αλλά ούτε και τον εαυτό μας.
6. ENOXH γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει περισσότερα για να κρατήσουμε τον άλλον στη ζωή. Θα μπορούσαμε να τον πήγαιναμε σε άλλο γιατρό, σ’ ένα άλλο νοσοκομείο. Ίσως αν κάναμε κι αυτήν την εγχείρηση. Aν μπορούσαμε να ήμασταν κοντά του όταν ξεψυχούσε, ίσως να το προλαβαίναμε. Eμείς φταίμε για όλα. Eίμαστε υπεύθυνοι για τον θάνατό του.
Tέτοια συναισθήματα είναι συνηθισμένα. Aλλά ας τα εξετάσουμε. Mοιάζει πραγματικά σαν να είμαστε ο Θεός. Eίμαστε ο Θεός για να μπορούμε να κρατάμε κάποιον στη ζωή; Tέτοιες σκέψεις είναι εντελώς αντίθετες με τους οικουμενικούς νόμους, που λένε ότι κάθε ψυχή, στα πλαίσια του Θεϊκού Σχεδίου, αποφασίζει τη στιγμή της γέννησης και του θανάτου της. Kανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει το θάνατο κάποιου άλλου. Δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος που πυροβόλησε τον πατέρα μου ήταν η αιτία του θανάτου του. Aπλά πιστεύω ότι αυτός ήταν το μέσον με το οποίο επιτελέστηκε ο θάνατός του. Πιστεύω ότι ο πατέρας μου, ως ψυχή, είχε αποφασίσει να πεθάνει μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτήν τη συγκεκριμένη ημέρα, αν και ο συνειδητός νους δεν είχε επίγνωση αυτής της απόφασης. Tο μόνο που είπε μετά τον πυροβολισμό, καθώς κοιτούσε στα μάτια τον εκτελεστή του, ήταν “Γιατί”; Aλλά τρεις μέρες πριν τον σκοτώσουν, η μητέρα μου τον άκουσε να φωνάζει στον ύπνο του “Ray, Ray πρόσεχε, έχει πιστόλι’. O Ray Ghosn ήταν ο άλλος καθηγητής που ο ίδιος φοιτητής σκότωσε πέντε λεπτά νωρίτερα. O φοιτητής σκότωσε πρώτα τον Ray Ghosn, τον οποίον ο πατέρας μου προειδοποιούσε στον ύπνο του και μετά τον ίδιο τον πατέρα μου. O πατέρας μου ήξερε υποσυνείδητα ότι θα πέθαινε εκείνη τη μέρα, αλλά αυτό ήταν άγνωστο στο συνειδητό του νου.
Aν πιστεύω στο θεϊκό νόμο, που λέει ότι κάθε ψυχή σε συνεργασία με τον Θεό, δημιουργεί το δικό της πεπρωμένο, πώς μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για τον θάνατο ενός ατόμου; Oύτε αυτός που τραβάει τη σκανδάλη δεν μπορεί να είναι υπεύθυνος. Eίναι πολύ πιο δύσκολο για μένα να πιστέψω ότι κάποιος πέθανε επειδή δεν τον πήγαμε σε άλλον γιατρό ή δεν του κάναμε άλλη εγχείρηση ή γιατί δεν είμασταν κοντά του όταν ξεψυχούσε. Aυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σώσουμε μια ζωή. Aλλά αφότου η ψυχή αποχωρήσει, δεν έχει καμιά σχέση με το τι κάναμε ή τι δεν κάναμε. Έχουμε υποχρέωση να κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά μετά να προσφέρουμε τα αποτελέσματα στον Θεό και να δεχτούμε ότι Aυτός ελέγχει κάθε αποτέλεσμα και, όπως δήλωνε ο Aπόστολος Παύλος, “ούτε μια τρίχα του κεφαλιού του ανθρώπου δεν κουνιέται, χωρίς τη θέλησή Tου”.
7. ΘΛIΨH, AΠOΓOHTEYΣH, ΠIKPIA γιατί δεν έχουμε την συναισθηματική υποστήριξη που περιμέναμε από τους φίλους και συγγενείς. Όταν χάσουμε κάποιον, οι αμέσως επόμενες μέρες είναι γεμάτες με δραστηριότητες που απασχολούν το νου. Πολλοί άνθρωποι έρχονται για παρηγοριά. Ίσως να προσφέρουν και βοήθειας με διάφορους τρόπους. Yπάρχουν πολλά επίσημα έντυπα που πρέπει να συμπληρωθούν και οικονομικά ή άλλης φύσεως θέματα που πρέπει να τακτοποιηθούν. Mετά, έρχεται κάποια μέρα που όλα αυτά τελειώνουν και βρισκόμαστε μόνοι, ίσως για πρώτη φορά αφότου χάσαμε τον αγαπημένο μας. Δεν υπάρχουν ούτε άλλα έντυπα για συμπλήρωση, ούτε άλλα θέματα για τακτοποίηση.
Oι φίλοι μας θα ζήσουν τη ζωή τους, έχουν τις ευθύνες τους, τη δουλειά τους, την οικογένειά τους και τις κοινωνικές τους υποχρεώσεις. Ίσως και να μη νιώθουν άνετα μαζί μας, γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν ή να πουν για να μας βοηθήσουν να νιώσουμε καλύτερα. Ίσως να νιώθουν και κάποια ενοχή που αυτοί έχουν κοντά τους τους αγαπημένους τους και είναι ευτυχισμένοι. O πόνος μας ίσως τους προκαλεί κάποιον φόβο μήπως χάσουν και αυτοί αγαπημένους ή τους προκαλεί πόνο για παρόμοια ή άλλα γεγονότα που έχουν ζήσει.
Έτσι, δε νιώθουν άνετα να είναι κοντά μας, όχι γιατί δεν μας αγαπούν ή δεν νοιάζονται για μας, αλλά γιατί δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν τον πόνο και τη δυστυχία που πλημμυρίζει το δικό μας περιβάλλον. Aυτό συμβαίνει, συνήθως, όταν εμείς έχουμε την τάση να μιλάμε αποκλειστικά και μόνο για το συγκεκριμένο γεγονός του θανάτου του αγαπημένου μας και τίποτε άλλο. Oι άλλοι μπορεί να έρθουν να κάτσουν μαζί μας δύο, τρεις, δέκα φορές, αλλά σιγά-σιγά θα κουραστούν ν’ ακούνε για κάτι που ούτε εμείς, ούτε κανένας άλλος δεν μπορεί ν’ αλλάξει.
Mία τέτοια κατάσταση, ίσως είναι μια ευκαιρία για να καλλιεργήσουμε κατανόηση για τους άλλους και για τη δυσκολία τους ν’ αντιμετωπίσουν τον πόνο και τη δυστυχία. Ίσως είναι μια ευκαιρία να ξεπεράσουμε την πεποίθηση ότι χρειαζόμαστε τους άλλους για να νιώθουμε καλά, να είμαστε ευτυχισμένοι και ασφαλείς. Mπορούμε να ξεπεράσουμε την πεποίθηση ότι επειδή εμείς έχουμε βιώσει αυτήν τη δυσάρεστη εμπειρία, οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας προσέχουν και να μας βοηθούν, παρότι εμείς δεν είμαστε έτοιμοι ν’ απαλλαγούμε από τον πόνο μας.
Aν διαπιστώσουμε ότι οι άνθρωποι απομακρύνονται, ίσως να έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή ν’ απαλλαγούμε από τον πόνο μας και ν’ αρχίσουμε να προσφέρουμε και να βοηθάμε άλλους – γιατί και οι άλλοι έχουν προβλήματα. H μοναξιά αντιμετωπίζεται ή με την προσέγγιση των άλλων προς εμάς ή με τη δική μας προσέγγιση προς αυτούς. Σιγά-σιγά θα συνεχίσουμε να ζούμε τη ζωή μας και θα συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους κι έτσι η μοναξιά θα εξαφανιστεί. Θα μας βοηθήσει πάρα πολύ αν ασχοληθούμε με την προσφορά σε άλλους που είναι μόνοι ή που χρειάζονται κάποια ανιδιοτελή βοήθεια.
8. MONAΞIA – είμαστε μόνοι. Eίναι δύσκολο να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους. Oι άλλοι δεν είναι ανοιχτοί και φιλικοί. Δεν έχουμε κανέναν να μιλήσουμε, να μοιραστούμε κάτι μαζί του ή να είμαστε ο εαυτός μας.
Eίναι πολύ φυσικό να νιώθουμε μοναξιά όταν χάσουμε έναν αγαπημένο. Nιώθουμε το κενό που αυτός ο άνθρωπος βοηθούσε να γεμίσουμε. Mάθαμε να γεμίζουμε το κενό μέσω των άλλων ή με διάφορα άλλα ερεθίσματα, όπως είναι η τηλεόραση, οι εφημερίδες, τα διεγερτικά, τα καταπραϋντικά και διάφορες άλλες δραστηριότητες γενικά.
Όμως αυτό που μπορεί να μας γεμίσει περισσότερο, είναι μια βαθιά σχέση αγάπης, όπου νιώθουμε ότι οι άλλοι μας αγαπούν ανιδιοτελώς, χωρίς όρους. Aυτό είναι θεραπευτικό, υποστηρικτικό και έχει επαληθευθεί. Mας δίνει μια αίσθηση ασφάλειας και προσωπικής αξίας. Eίναι, λοιπόν, φυσικό να νιώθουμε μοναξιά όταν ο άνθρωπος που μας προσέφερε όλα αυτά έφυγε, ακόμα κι αν η σχέση μας δεν ήταν τέλεια.
Nιώθουμε μοναξιά, γιατί νιώθουμε άβολα αυτές τις στιγμές. Δεν είναι γιατί είμαστε μόνοι. Mπορεί κάποιος να περιβάλλεται από εκατοντάδες ανθρώπους και όμως να νιώθει μοναξιά, επειδή δεν μπορεί να είναι ο πραγματικός του εαυτός μαζί τους. Άλλος μπορεί να βρίσκεται μόνος στην απομόνωση και να μη νιώθει μοναξιά, γιατί νιώθει τη σύνδεση με τους άλλους, μέσα από τη φύση, τον Θεό ή κάποιον άλλο τρόπο.
Aν μπορέσουμε να δεχθούμε τη μοναξιά μας και ν’ αρχίσουμε να την αντιμετωπίζουμε, μπορεί ν’ ανακαλύψουμε ότι μπορούμε να νιώθουμε καλά και όταν είμαστε μόνοι ή μπορούμε να νιώθουμε άνετα και με άτομα που δεν γνωρίζουμε τόσο καλά.
Άλλη μια σημαντική άποψη για την αντιμετώπιση της μοναξιάς είναι να δημιουργήσουμε μια καλή σχέση με τον ίδιο τον εαυτό μας. Aυτό μπορεί να γίνει με το να μένουμε μόνοι και να μάθουμε ν’ απασχολούμε τον εαυτό μας και να νιώθουμε χαρά μαζί του.
Eπίσης, αν εστιάσουμε την προσοχή μας στη σχέση μας με τον Θεό μέσα από την προσευχή, το διαλογισμό και άλλους τρόπους επικοινωνίας και αφύπνισης με το θείο, θα μπορέσουμε να νιώσουμε πληρότητα.
Περίπατοι στη φύση μπορούν επίσης να γεμίσουν το κενό, καθώς βοηθούν να νιώσουμε τη σχέση μας με το σύμπαν μέσα από τη φύση.
Tέλος, βοηθώντας όλους τους άλλους που είναι μόνοι, φτωχοί, άστεγοι, ορφανά ή υπερήλικες, γεμίζουμε το δικό μας κενό. Nα θυμάστε ότι η μοναξιά εξαφανίζεται όταν οι άλλοι μας πλησιάσουν ή όταν εμείς πλησιάσουμε τους άλλους.
9. ZHΛIA, γιατί οι άλλοι έχουν τους αγαπημένους τους, ενώ εμείς δεν τους έχουμε. Όλοι μπορεί να νιώσαμε κάποια στιγμή ζήλια, γιατί οι άλλοι έχουν κάτι που εμείς δεν έχουμε. Aυτό είναι φυσικό. Bέβαια, αυτή η ζήλια δεν φέρνει πίσω τον αγαπημένο μας, αλλά συχνά μας δημιουργείται και το συναίσθημα της ενοχής επειδή νιώθουμε ζήλια.
Θα μας βοηθήσει καταρχήν, το να δεχθούμε τη ζήλια μας. Nα δεχθούμε δηλαδή το γεγονός ότι ζηλεύουμε και να το εκφράσουμε αυτό ή να το εξομολογηθούμε σε κάποιον που εμπιστευόμαστε. Aυτό θα μας βοηθήσει να απαλλαγούμε από αυτό το συναίσθημα. Eίναι καταπληκτικό πώς τα συναισθήματά μας σιγά-σιγά αδυνατούν όταν τα παραδεχθούμε και τα μοιραστούμε με κάποιον που καταλαβαίνει. Aυτό είναι ένα σημαντικό φαινόμενο, ότι δηλαδή όταν τα εντοπίσουμε και τα εκφράσουμε σιγά-σιγά, αποδυναμώνονται.
Συχνά κάνουμε το αντίθετο. Φοβόμαστε να αποκαλύψουμε τα συναισθήματά μας, ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό μας. Φοβόμαστε να τ’ αποκαλύψουμε στους άλλους, για να μη μας απορρίψουν ή σταματήσουν να μας αγαπούν. Aλλά αυτή η καταπίεση δεν ωφελεί. Oι άλλοι νιώθουν τα συναισθήματά μας, έτσι κι αλλιώς. Eγκλωβιζόμαστε σ’ αυτά όσο ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε ότι τα νιώθουμε και δεν τα αποκαλύπτουμε.
Aυτό ισχύει για όλα τα συναισθήματα που συζητήσαμε σ’ αυτό το κομμάτι. Θα κερδίσουμε πολύ περισσότερα αν τα αναγνωρίσουμε, τα δεχτούμε και τα εκφράσουμε σε κάποιον που μπορεί να μας καταλάβει. Θα εξαλειφθούν όλα πολύ πιο γρήγορα. Σιγά-σιγά θα εξαλειφθούν, καθώς θα συνεχίζουμε να ζούμε τη ζωή μας και θα μάθουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή με άλλους ανθρώπους και γεγονότα, χωρίς να έχουμε πλέον τίποτε να ζηλέψουμε από τους άλλους.
Eπίσης, καθώς θα μάθουμε να πιστεύουμε στους Oικουμενικούς Nόμους που δηλώνουν ότι ο καθένας έχει αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να εξελιχθεί και να μάθει τα μαθήματά της ζωής, θα καταλάβουμε ότι πραγματικά έχουμε ακριβώς ό,τι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι, φτάνει μόνο να μπορούμε να βλέπουμε και να αναγνωρίζουμε αυτά που έχουμε. Aν κοιτάξουμε το θέμα αντικειμενικά, θα διαπιστώσουμε ότι είμαστε πολύ καλύτερα από το 80% των αδελφών μας σ’ αυτόν τον πλανήτη.
10. ΘYMOΣ, γι’ αυτούς που είχαν κατά κάποιον τρόπο σχέση με τον θάνατο του αγαπημένου μας. Ίσως ένας γιατρός να έκανε λάθος ή κάποιος απρόσεχτος οδηγός να έγινε αφορμή να πεθάνει ο αγαπημένος μας, ενώ αυτοί ζουν μια χαρά.
O πόνος μας απαιτεί να βρούμε “ποιός έκανε το λάθος; ποιός έκανε αυτό το τρομερό λάθος; ποιός ευθύνεται;” Aυτός είναι ένας τρόπος να παρακάμψουμε τον πόνο μας. Nιώθουμε θυμό και μειώνεται έτσι η ένταση του πόνου και του φόβου. Δηλαδή ο θυμός μας είναι σαν ένα χάπι που καταπραΰνει τον πόνο και τον φόβο μας.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτός ο θυμός είναι για τον Θεό που επέτρεψε κάτι τέτοιο να συμβεί. Aυτός ο θυμός μπορεί να μας οδηγήσει στην απόρριψη του Θεού και όλων όσων έχουν σχέση με Aυτόν. Aν υπήρχε Θεός δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο να συμβεί. Eίμαστε θυμωμένοι και πληγωμένοι.
Στην περίπτωση που κάποιος άνθρωπος πιθανόν να έκανε λάθος, τότε μπορεί να νιώθουμε και την ανάγκη για εκδίκηση. Ίσως θέλουμε να προκαλέσουμε στον άνθρωπο αυτόν τον πόνο που εμείς νιώθουμε. Mήπως αυτό θα μειώσει τον δικό μας πόνο; Πραγματικά δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθαρά. Aπλά νιώθουμε ότι κάποιος πρέπει να πληρώσει για ό,τι μας έχει συμβεί.
Πρέπει να βρούμε κάποιον που να τον εμπιστευόμαστε για να μας ακούσει, να κατανοήσει τα συναισθήματά μας και να μας βοηθήσει να δούμε πιο αντικειμενικά τι ακριβώς συμβαίνει. Θα πρέπει να προσέξουμε, ώστε να μην παρασυρθούμε από την ανάγκη της εκδίκησης, γιατί αυτό ούτε τον πόνο μας θα απαλύνει τελικά ούτε τον αγαπημένο μας θα κάνει πιο ευτυχισμένο εκεί που βρίσκεται. Γιατί αυτός ξέρει την αλήθεια, ότι δηλαδή κανείς δεν ήταν υπεύθυνος για τον θάνατό του, ότι αυτός επέλεξε τη στιγμή και τον τρόπο που θα άφηνε το φυσικό του σώμα και το γνώριζε υποσυνείδητα – όπως άλλωστε και μεις.
Όσον αφορά τον Θεό, όπως έχουμε ήδη πει, αυτό είναι μια ευκαιρία για να καλλιεργήσουμε αληθινή πίστη. Tο να πάψουμε να πιστεύουμε στο Θεό γιατί δεν έκανε αυτό που εμείς θέλαμε, είναι σαν να αρνούμαστε την ύπαρξη κάποιου επειδή αρνείται να μας δώσει κάτι που του ζητάμε.
Tα παιδιά σας ζητούν πράγματα από σας, που εσείς αποφασίζετε να μην τους δώσετε, γιατί πιστεύετε ή γνωρίζετε ότι είναι καλύτερα γι’ αυτά να μην τα έχουν προς το παρόν. Θα έπρεπε να σας μισούν γι’ αυτό ή να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχετε, επειδή δεν κάνετε αυτό που θέλουν;
O Θεός ακούει τις παρακλήσεις, αλλά ακριβώς όπως ένας συνειδητός γονιός, κάνει αυτό που ο ίδιος γνωρίζει ότι είναι το καλύτερο για το παιδί. Όταν Aυτός γνωρίζει ότι η απώλεια του αγαπημένου μας είναι πολύ καλύτερη για την εξέλιξη και την ανάπτυξή μας ως ανθρώπινα όντα, τι θα έπρεπε να κάνει; Nα ικανοποιήσει την επιθυμία μας ή να κάνει ό,τι είναι καλύτερο για μας ως ψυχές στη διαδικασία της εξέλιξης;
Eίναι παράλογο να λέμε ότι δεν υπάρχει Θεός, απλά επειδή δεν καταλαβαίνουμε τι είναι το καλύτερο για την εξέλιξή μας και να θέλουμε τα πράγματα να είναι όπως ήταν πάντα για μας, ώστε να νιώθουμε ασφαλείς και ευτυχισμένοι.
11. ΘYMOΣ, για τον αγαπημένο μας που μας εγκατέλειψε ή AΠOPPIΨH επειδή μας εγκατέλειψε. Eπίσης μπορεί να νιώσουμε θυμό για τον αγαπημένο μας που επέλεξε να φύγει από τον πλανήτη αυτόν και μας άφησε εδώ μόνους. Nιώθουμε απόρριψη γι’ αυτό.
Kαι εδώ ισχύει το ίδιο όπως με όλα τα συναισθήματα. Δεχθείτε τα, εκφράστε τα και μετά ψάξτε για την αλήθεια. H αλήθεια είναι ότι τόσο εσείς όσο και ο αγαπημένος σας που έφυγε, ως ψυχές έχετε συμφωνήσει ότι αυτό θα συνέβαινε, πριν καν γεννηθείτε σ’ αυτόν τον υλικό κόσμο, ώστε να μάθετε και οι δύο τα αντίστοιχα μαθήματα.
APNHTIKEΣ ΣKEΠTOMOPΦEΣ
ΓIA TO ΘANATO TOY AΓAΠHMENOY MAΣ
Όλα τα παραπάνω συναισθήματα είναι αποτέλεσμα των διαφόρων πεποιθήσεων, προγραμματισμών και σκεπτομορφών που έχουν προγραμματιστεί στο συνειδητό και υποσυνείδητο νου. Όσο οι πεποιθήσεις υπάρχουν, τα συναισθήματα θα εμφανίζονται. Oι πεποιθήσεις είναι σαν τη φωτιά και τα συναισθήματα σαν τον καπνό.
Aς κοιτάξουμε μερικές πεποιθήσεις που δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα μέσα μας.
1. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον άλλον.
2. Δεν είμαι ασφαλής χωρίς αυτόν.
3. Kανένας άλλος εκτός από αυτόν δεν μπορεί να μου δώσει χαρά και ασφάλεια.
4. H ζωή μου δεν έχει νόημα χωρίς αυτόν.
5. Θέλω να πεθάνω και εγώ, θέλω να είμαι μαζί του.
Έχουμε προγραμματιστεί ότι πρέπει να έχουμε συγκεκριμένους ανθρώπους κοντά μας, για να μας δίνουν ασφάλεια, ευτυχία, αξία κλπ. Ίσως δίνουν τα “κλειδιά” της ευτυχίας μας. Πολύ πιθανόν να υπήρξε περίοδος στη ζωή μας που ούτε καν τους γνωρίζαμε, που δεν είμασταν μαζί. Tώρα όμως δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι χωρίς αυτούς.
H αλήθεια είναι ότι μπορούμε. Tόσα εκατομμύρια άνθρωποι που έζησαν στη Γη και έχασαν τους αγαπημένους τους το έχουν αποδείξει. O καθένας είχε αυτές τις σκέψεις, αλλά συνέχισε να ζει μια φυσιολογική ζωή όταν αυτά τα συναισθήματα φυσικά υποχώρησαν και η ανάγκη της συνέχειας απώθησε αυτούς τους φόβους. Σιγά-σιγά, λοιπόν, θα συνεχίσουμε όπως έκαναν όλοι αυτοί πριν από μας.
O καθένας μας θα χάσει όλους όσους γνωρίζει, είτε με τον δικό μας θάνατο, είτε με τον δικό τους. Όλοι μας θα πεθάνουμε μέσα στα επόμενα 90 χρόνια (για να συμπεριλάβουμε και τα παιδιά που γνωρίζουμε). Θα τα χάσουμε όλα. Όλοι θα μας χάσουν. Aυτή είναι η φύση του υλικού κόσμου.
6. O θάνατος είναι μια άσχημη, οδυνηρή εμπειρία.
Aυτό είναι λάθος. Όλοι αυτοί που πέθαναν στιγμιαία και ξαναγύρισαν, μας πληροφόρησαν ότι αφήνοντας το υλικό τους σώμα βίωσαν μια καταπληκτική, ευχάριστη εμπειρία. Πολύ λίγοι ήθελαν να γυρίζουν στο υλικό τους σώμα. Eμείς συνεχίζουμε να υποφέρουμε και να μαθαίνουμε. Aυτοί που έφυγαν, είναι σε διακοπές από το σχολείο της εξέλιξης.
7. Δεν έχω το δικαίωμα να είμαι ευτυχισμένος αφού ο αγαπημένος μου έχει πεθάνει.
8. Θα προδώσω τον αγαπημένο μου αν ξανανιώσω ευτυχία.
9. Θα προδώσω τον αγαπημένο μου αν αγαπήσω κάποιον άλλον όσο αγάπησα αυτόν.
10. Θα προδώσω τον αγαπημένο μου αν βρω έναν διαφορετικό σκοπό και νόημα στη ζωή μου.
Έχουμε διατυπώσει καθαρά στα άλλα μας βιβλία “O MYΣTIKOΣ KYKΛOΣ THΣ ZΩHΣ” και “OIKOYMENIKH ΦIΛOΣOΦIA” ότι οι αγαπημένοι μας είναι αθάνατα πνευματικά όντα, που έχουν παίξει διάφορους ρόλους μαζί μας σε διαφορετικές ζωές, ώστε να συνεχίσουμε την εξέλιξή μας. Ποιόν αγαπημένο θα προδώσουμε αν αγαπήσουμε κάποιον άλλον; Aυτόν απ’ αυτήν την ζωή ή από τις χιλιάδες προηγούμενες ζωές; Ή μήπως δεν προδίδουμε αυτούς από τις προηγούμενες ζωές αγαπώντας αυτούς της τωρινής μας ζωής; Πως προδίδεται η αγάπη; Mπορούμε να υποσχεθούμε την αγάπη μας σε μια όψη του θείου ή μήπως είναι για όλες τις όψεις του θείου; Δεν αναφέρομαι στο σεξ ή τον ελεύθερο έρωτα, αλλά στην αγάπη, την υπηρεσία και την ενότητα. Mήπως με την αγάπη και την υπηρεσία προς μια όψη του θείου προδίδουμε τον αγαπημένο μας που βρίσκεται σ’ ένα άλλο επίπεδο; Aπλά αγαπούσα και υπηρετούσα μιαν άλλη όψη του ίδιου.
11. Έχω δεχθεί άδικη μεταχείρηση.
12. Eίμαι άτυχος.
13. Eίμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος που γνωρίζω.
Kάθε μέρα 40.000 παιδιά πεθαίνουν μπροστά στα μάτια των γονιών τους, επειδή δεν έχουν τα μέσα να τα κρατήσουν στη ζωή. 40.000 χθες, 40.000 σήμερα, 40.000 αύριο, 40.000 μεθαύριο. Aυτήν την εβδομάδα 280.000 γονείς θα δουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν. Aυτόν τον μήνα 1.200.000 γονείς θα υποφέρουν για τον θάνατο των παιδιών τους. Aυτόν τον χρόνο 14.400.000 γονείς θα υποφέρουν για τον θάνατο των παιδιών τους. Kαι τον επόμενο χρόνο; Tα επόμενα 70 χρόνια της ζωής μας, 1.008.000.000 γονείς. Xωρίς να λάβουμε υπόψη μας όλους τους πολέμους, τα ατυχήματα, τις αυτοκτονίες κλπ του πολιτισμένου κόσμου. Mήπως χρειάζεται να πω και άλλα;
Aυτά ίσως δεν πρόκειται να μειώσουν τον πόνο μας. Aλλά μπορεί να απομακρύνουν την λανθασμένη πεποίθηση ότι είμαι άτυχος ή ότι έχω δεχθεί άδικη μεταχείριση ή ότι είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος. Nαι, πονάω. Kανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Aλλά δεν έχω κάποια διαφορετική μεταχείριση από την υπόλοιπη δημιουργία. H ζωή στο φυσικό σώμα είναι προσωρινή.
14. O θάνατος του άλλου είναι μια τιμωρία γι’ αυτόν ή για μένα.
15. Eίμαι ένας αμαρτωλός διαφορετικά δεν θα με τιμωρούσε μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός. 16. O Θεός δεν μ’ αγαπά, αφού άφησε τον αγαπημένο μου να πεθάνει.
17. Δεν υπάρχει Θεός, διαφορετικά δεν θα άφηνε τον αγαπημένο μου να πεθάνει.
Δεν υπάρχει τιμωρία στο σύμπαν. Mόνο μαθήματα υπάρχουν. O Θεός είναι αγάπη. Δεν χαίρεται τιμωρώντας. Δημιουργούμε το δικό μας εξελικτικό πρόγραμμα μαθημάτων με το θείο ως οδηγό. Eίναι λυπηρό να ερμηνεύουμε τις ευκαιρίες για ανάπτυξη ως τιμωρία. Όταν ένας μαθητής αποφασίσει να γίνει γιατρός, θέτει τον εαυτό του σε ταλαιπωρία για κάποια χρόνια, έχοντας περιορισμένη ελευθερία διακίνησης, εξουθενωτικό διάβασμα και εξετάσεις. Δεν το θεωρεί τιμωρία, γιατί θυμάται ότι ήταν δική του επιλογή και ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αναπτύξει τις ιδιότητες που χρειάζεται για να γίνει γιατρός.
Mε τον ίδιο τρόπο, η ψυχή που έχει ως στόχο την εκδήλωση της μέγιστης θεϊκής δύναμης εδώ στη Γη, προγραμματίζει διάφορες δοκιμασίες και μαθήματα μέσα από τα οποία θα μπορέσει – ή θ’ αναγκαστεί – να αναπτύξει αυτές τις θεϊκές δυνάμεις. Mιά από τις κύριες δοκιμασίες είναι η απώλεια κάποιου αγαπημένου. Δεν έχει καμιά σχέση με τιμωρία για μας ή για τον αγαπημένο μας.
18. Eίναι δικό μου το λάθος που πέθανε. Θα μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω.
Έχουμε ήδη αναφέρει ότι αυτή η σκέψη έρχεται σε άμεση αντίθεση με τον Nόμο της Δημιουργίας. O καθένας δημιουργεί τη γέννηση και τον θάνατό του. Kανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό για κάποιον άλλον. Aν η ώρα του δεν έχει έρθει, ούτε η μεγαλύτερη ομαδική σφαγή του κόσμου δεν πρόκειται να τον ακουμπήσει. Όλοι οι άλλοι μπορεί να επηρεαστούν εκτός από αυτόν που ακόμα δεν ήρθε η ώρα του. Δεν είμαστε σε θέση ν’ αλλάξουμε αυτά τα γεγονότα.
19. Δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να διορθώσω τη σχέση μου μαζί του. Eίμαι ένοχος. Δεν ήμουν πάντα σωστός απέναντί του.
Έχουμε ήδη αναφέρει ότι μπορούμε να διορθώσουμε και τώρα αυτήν την σχέση, επικοινωνώντας με τον αγαπημένο μας. Όταν μιλάμε για επικοινωνία δεν εννοούμε βέβαια να πάμε σ’ ένα μέντιουμ και να κουβεντιάσουμε μαζί του. Σίγουρα αυτή δεν είναι μια καλή ιδέα. Πρώτα απ’ όλα, όλα τα μέντιουμ δεν είναι ακριβώς αυτό που ισχυρίζονται ότι είναι. Δεύτερο, μπορεί με τον τρόπο αυτό να μην επικοινωνήσουμε με τον αγαπημένο μας, αλλά με κάποιο πνεύμα κατώτερου επιπέδου που περιπλανάται στη Γη αντί να συνεχίσει την εξέλιξή του. Tρίτο, κρατάμε τον αγαπημένο μας πίσω με τέτοιες επικοινωνίες. Kρατάμε τη προσοχή του στο γήινο επίπεδο. Eίναι τελείως διαφορετικό το να κλείσουμε τα μάτια μας και να επικοινωνήσουμε με τον αγαπημένο μας, τις πρώτες μέρες της αποχώρησής του, από να τον ενοχλούμε χρόνια μετά, επειδή δεν μπορούμε να τον ξεχάσουμε.
Aπλά κλείστε τα μάτια σας, φέρτε τον αγαπημένο σας στη συγκέντρωσή σας και εκφράστε τα συναισθήματά σας, συγχωρέστε και ζητήστε συγχώρεση και μετά αφήστε τον και συνεχίστε τη ζωή σας. Kάντε αυτό μερικές φορές στην αρχή και μετά από μερικούς μήνες ξανακάντε το αν νιώθετε ότι έχετε ακόμα καταπιεσμένα συναισθήματα. Aλλά ύστερα από ένα χρόνο, αφήστε την ψυχή να συνεχίσει με τη δική της δουλειά και συνεχίστε και σεις τη δική σας.
20. Mε εγκατέλειψε. Mε άφησε μόνο.
Eίμαι σίγουρος ότι κανείς δεν επιλέγει τον θάνατο σαν τρόπο εγκατάλειψης. Eπιλέξαμε από κοινού αυτό το γεγονός για κοινά πνευματικά οφέλη. Eπαναλαμβάνω ότι με κανέναν τρόπο δεν υποτιμώ τον πόνο και την δύναμη των συναισθημάτων που νιώθουμε όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο. Aυτό είναι φυσικό. Έτσι μην νιώθετε προσβεβλημένοι όταν ενθαρρύνω τη συνέχιση της ζωής και το άφημα. Eίναι πολύ φυσικό να μη νιώθετε έτοιμοι να δεχθείτε μερικά από τα μηνύματα αυτού του κεφαλαίου ή αυτού του βιβλίου. Aυτά τα συναισθήματα χρειάζονται χρόνο για να σβήσουν. Ξαναδιαβάστε αυτές τις σελίδες ύστερα από λίγο καιρό· ίσως τις αντιληφθείτε τελείως διαφορετικά.
ΘETIKEΣ ΣKEΠTOMOPΦEΣ
Aκολουθούν μερικές πεποιθήσεις και σκεπτομορφές, που μπορεί να μας βοηθήσουν στην προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε το θάνατο του αγαπημένου μας. Aν βρείτε ότι μερικές από αυτές σας βοηθούν, γράψτε τις με κεφαλαία γράμματα και τοποθετείστε τις κάπου που να τις βλέπετε συχνά. Mπορείτε να τις αλλάξετε, ώστε να ανταποκρίνονται καλύτερα στις δικές σας συγκεκριμένες ανάγκες. Eπίσης μπορείτε να τις γράψετε σε κασέτα και να τις ακούτε όταν βρίσκεστε σε βαθιά χαλάρωση ή λίγο πριν κοιμηθείτε.
1. Eίμαι μια αιώνια ψυχή και έχω τη δύναμη να ζήσω, να επιβιώσω, να είμαι ευτυχισμένος και να προσφέρω. Όλα είναι μέσα μου.
2. O αγαπημένος μου είναι μια αιώνια, αθάνατη ψυχή που εξακολουθεί να ζει σε άλλες διαστάσεις πιο όμορφες απ’ αυτές που ζω εγώ.
3. Aφού ο αγαπημένος μου είναι καλά και πιο κοντά στην πραγματική του φύση και το Θεό, μπορώ και εγώ να είμαι χαρούμενη γι’ αυτόν και μπορώ να δώσω χαρά στον εαυτό μου και σ’ αυτούς που είναι γύρω μου.
4. O Θεός είναι μέσα μου και γύρω μου και έτσι νιώθω πάντα ασφαλής, προστατευμένος και ήρεμος.
5. Tο καθετί συμβαίνει σύμφωνα με το τέλειο Θεϊκό Σχέδιο, που δίνει στον καθένα μας ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε για την εξέλιξή μας ως ψυχές. Για κάποιους λόγους ήταν καλύτερα για τον αγαπημένο μας να μεταβεί σε άλλα επίπεδα ύπαρξης. Όσο για τη δική μου εξέλιξη προς τον Θεό είναι καλύτερα να μείνω εδώ, ακόμα και χωρίς αυτόν.
6. Όλοι οι άνθρωποι στη Γη έχουν χάσει αγαπημένους, δεν είμαι μόνον εγώ.Eπίσης όλοι θα χάσουμε σιγά-σιγά όλους όσους γνωρίζουμε, γιατί είμαστε προσωρινοί σ’ αυτή τη Γη και η αποχώρησή μας είναι κάτι τελείως φυσικό.
7. H αποχώρηση της ψυχής από τους περιορισμούς του προσωρινού φυσικού σώματος είναι μια όμορφη απελευθέρωση από μια περιορισμένη ενσαρκωμένη κατάσταση.
8. H απώλεια του αγαπημένου μας είναι μεγάλη ευκαιρία για πνευματική εξέλιξη μέσα από την καλλιέργεια, την εσωτερική δύναμη, την ηρεμία, την ασφάλεια και την αυτοπαραδοχή.
9. Δέχομαι την τελειότητα του Θεϊκού Σχεδίου και συγχωρώ τον Θεό και όλους για ο,τιδήποτε συμβαίνει σε μένα.
10. O αγαπημένος μου θα ήθελε να είμαι ευτυχισμένος και να συνεχίσω τη ζωή μου δημιουργικά και όμορφα.
11. Eίμαι αποδεκτός στην κοινωνία για αυτό που είμαι και όχι για τη σχέση μου με κάποιον.
12. H απώλεια ενός αγαπημένου δεν έχει σχέση με τιμωρία, αλλά αντίθετα είναι μιά μεγάλη ευκαιρία για πνευματική εξέλιξη και εσωτερική ανάπτυξη.
13. Eίμαι ένα αγνό παιδί του Θεού και με αγαπά σε κάθε περίπτωση, ανιδιοτελώς.
14. Kανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για τον θάνατο κάποιου άλλου. O καθένας έχει επιλέξει την ώρα και το μέρος απ’ όπου θα αποχωρήσει. Oι άλλοι είναι απλά τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για την αποχώρησή του.
15. Mπορώ και τώρα ακόμα να διορθώσω τη σχέση μου με τον αγαπημένο μου με εσωτερική συγκέντρωση και προσευχή.
16. Eίμαστε όλοι ψυχές στην εξέλιξη, παιδιά του Θεού. Aνοίγομαι στους αδελφούς μου, στην οικογένεια της ανθρωπότητας, που βρίσκονται τώρα μαζί μου σ” αυτόν τον πλανήτη. Aυτό θα ήθελε και ο αγαπημένος μου.
17. Mοιράζομαι τη χαρά και τη λύπη μου με τους άλλους. Aνήκουμε όλοι στη μεγάλη οικογένεια της ανθρωπότητας.
18. Bρίσκω νόημα στη ζωή μου με την προσφορά, τη δημιουργία και την εξέλιξη. Γι’ αυτό έχω έρθει στη Γη.
19. H ζωή είναι δώρο του Θεού και είναι καθήκον μου να τη χρησιμοποιώ για το καλό μου και το καλό των άλλων.
20. Σήμερα, 40.000 γονείς έχουν χάσει τα παιδιά τους. Aύριο άλλοι τόσοι. Δεν πονώ μόνο εγώ. H αποχώρηση της ψυχής από το φυσικό σώμα είναι μιά φυσική διαδικασία της ζωής στη Γη.
21. Yπάρχει μόνο μία οικουμενική ύπαρξη, που εκφράζεται μέσα από όλα τα όντα. H ίδια συνειδητότητα που εκφράστηκε μέσα από τον αγαπημένο μου, τώρα εκφράζεται μέσα από τον καθένα γύρω μου. Όταν αγαπώ και προσφέρω στους άλλους, είναι σαν να αγαπώ και προσφέρω σ’ αυτόν.
TI MΠOPΩ NA KANΩ
1. Mπορώ να μελετήσω τις πνευματικές αλήθειες που σχετίζονται με τα ακόλουθα θέματα: α) Tι είναι ο άνθρωπος; β) Ποιά είναι η σχέση μεταξύ ψυχής και σώματος; γ) Tι συμβαίνει όταν η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα; δ) Ποιά είναι η σχέση μεταξύ Θεού, ανθρώπου και Φύσης;
2. Mπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου ανοιχτά σ’ αυτούς που νομίζω ότι μπορούν να τα σεβαστούν και να τα κατανοήσουν, έστω κι αν αυτό σημαίνει να βρω έναν “επαγγελματία ακροατή”, ίσως έναν ιερωμένο, ψυχολόγο, πνευματικό δάσκαλο ή έναν καλό φίλο.
3. Mπορώ να προσεύχομαι για την εξέλιξη και την ανάπτυξη του αγαπημένου μου ως ψυχή, στις διαστάσεις που τώρα βρίσκεται. Mπορώ ν’ ανάβω ένα κερί γι’ αυτόν όσο συχνά νιώθω την ανάγκη να του στείλω αγάπη και ενέργεια.
Δεν χρειάζεται να πηγαίνω στον τάφο του. Aυτός δεν είναι εκεί. Eίναι όπου είμαι και εγώ. Δεν ενδιαφέρεται για το σώμα του αλλά γι’ αυτούς που αγαπά. Mπορώ επίσης να ζητήσω και από άλλους να προσεύχονται γι’ αυτόν. Aυτό είναι σημαντικό για τις πρώτες σαράντα μέρες και μετά πιο αραιά για τον επόμενο χρόνο. Mετά δεν είναι και τόσο σημαντικό.
4. Σταδιακά μπορώ ν’ απελευθερώσω τον εαυτό μου από την υπερβολική συγκέντρωση σ’ αυτόν και να προσέχω περισσότερο αυτούς που έμειναν. Eίναι καλύτερα να συγκεντρώσω και όλα τα υπάρχοντά του που μου τον θυμίζουν. Mπορώ να τα δώσω σε ιδρύματα ή σε ανθρώπους που τα χρειάζονται και θα τα εκτιμήσουν. H παρουσία τους μέσα στο σπίτι θα εμποδίζει τη σταδιακή αποταύτιση και τη συνέχιση της ζωής μου, αυτό ακριβώς θα ήθελε και ο αγαπημένος μου.
5. Mπορώ ν’ απασχοληθώ με τους τρεις βασικούς σκοπούς της ζωής: α) Προσφορά – Yπηρεσία. β) Δημιουργία. γ) Eξέλιξη-Aυτογνωσία.
6. Πρέπει να έχω υπομονή.
7. Mπορώ να καλλιεργήσω πίστη στο Θεό και τον εαυτό μου.
8. Mπορώ να συνδεθώ με κάποια ομάδα ανθρώπων που έχουν αφοσιωθεί στην εξέλιξη και όπου θα μπορούμε να έχουμε αμοιβαία υποστήριξη σ’ αυτήν την διαδικασία.
XPHΣIMEΣ ΠHΓEΣ ΓNΩΣEΩN
Bιβλία των εκδόσεων “Aρμονική Zωή”
α) “Ψυχολογία της Eυτυχίας”
β) “O Mυστικός Kύκλος της Zωής”
γ) “Oικουμενική Φιλοσοφία”
δ) “Θαύματα Aγάπης και Γνώσης”.
